دعای ندبه ، سفره ای عظیم، جریانی متصل و واحد، با محوریت امام علیه السلام با ظرفیت تکوین و تکامل جبهه ی حق و تحول تاریخ و سامان دهی نگاه تمدنی شیعی
وقتی که دعای ندبه می خوانیم که همه شما خواندید و بهره بردید، یک نگاهی به گذشته مان بیاندازیم و میزان بهره مندی مان را از دعای ندبه بسنجیم خوب است و ببینیم چگونه می توانیم در آینده بهره بردای کنیم؟ دعای ندبه یک نسخه ای است که قطعا از معصوم صادر شده و در طول دوران غیبت کبری محل اجتماع شیعیان شده، محل بهره برداری شیعیان شده، سفره ی شیعیان شده و به واسطه ی این دعا یاد حضرت زنده نگه داشته شده، به واسطه ی این دعا بسیاری بر حضرت گریستند و حوائجشان را گرفتند و خط امامت و ولایت در درون تشیع پر رنگ شد.
اما، چقدر از افرادی که بر سفره ی دعای ندبه در دوران غیبت کبری نشستند از فرازهای مختلف دعا به شکل جدی و اساسی بهره مند شدند؟ این که گفته می شود ای فرزندِ دلائل ظاهرات، ای فرزند آیات، ای فرزند چنین، ای فرزند چنان، آیا اینها برای تفاخر در این دعا و در ادعیه ی دیگر ذکر شده؟ آیا فقط این فرازها مطرح شده تا ما بدانیم یک امامی داریم صاحب فضائل و کمالات، بسیار قوی، انسان عظیم که خدای متعال به او تفاخر می کند و ما زمینیان هم این پایین باید ببینیم و کیف بکنیم و بعد هم یک بهره ی حداقلی از جریانِ لطف او داشته باشیم. اصلا این عاقلانه است؟ این نگاه، نگاه دینی است؟
ما توصیه شدیم در همین دعا در انتهای این دعا، شما می بینید مقولات مختلف را معصوم از حضرت به ما پیوند می زند و یادمان می دهد که خدایا به واسطه ی او ارزاق را در ما جاری کن، نسبت آسمانی او را با ما این گونه تعریف کن. خدایا آنقدر این موضوعات را بر ما جریان بده تا یک بهشت برپا بشود و بگوییم «اَلحَمدُ لِله رَبِّ العَالَمین» تو را به واسطه ی ربوبیتت بر عالمین سپاسگزار باشیم و معنای «اَلحَمدُ لِله رَبِّ العَالَمین» را در آن فضا فهم کنیم. ما که هر روز می گوییم «اَلحَمدُ لِله رَبِّ العَالَمین الرَّحْمنِ الرَّحیمِ» و یک فهم حداقلی از این آیه ی شریفه داریم، خدایا می خواهیم تو آنقدر نسبت امام را با مقولات مختلف در عالم برای ما واضح و روشن کنی، عیان کنی در معرضمان قرار بدهی، آنقدر این موضوعات عظیم را جریان بدهی تا همه جا بشود بهشت و الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمین.
